Η ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ
Και να που η σκληρή σιωπή μου μπήγεται μες στον παραμικρό ήχο
που ξεμυτίζει.
Με βασανίζει που δεν μπορώ να γαληνέψω τις δύσβατες
πλαγιές μου
Εκεί όπου μετέωρη φιλοξενία μπόρεσα μονάχα να παράσχω,
Εγώ, που τείνω πάντα κατακόρυφα
Και τρέφομαι μονάχα με την ξηρασία του κυανού.
Κοιτώ τα έλατα που γέρνουν, ακίνητοι προσκυνητές,
προς την κοφτερή κορφή μου.
Πεδιάδες, λαγκάδια, βοσκοτόπια κι εσείς δάση, μη μου θυμώνετε
για τα' αφ' υψηλού μου διάσελα!
Διψώ ακόρεστα τη θάλασσα, την απέραντη πλαγιασμένη
την αεικίνητη που τα σύννεφα δοκίμασαν
να μου αποκαλύψουν.
Αδιαλείπτως προς τα κει κατευοδώνω τις πιο ευαίσθητες πηγές μου,
τις πλέον εύζωες, τις εύχυμες!
Καμία τους δεν επέστρεψε ποτέ κοντά μου.
Ακόμη ελπίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου