Δύο παντούμ

Δύο παντούμ
24.11.2009


ΠΑΝΤΟΥΜΑΚΙ

Ε κ ε ί ν ο ι κρατούν έναν κόσμο δικό τους.
Εγώ –φυλαχτείτε– κρατάω πιστόλι.
Αρχίζουν οι στίχοι, με το μυστικό τους.
Διαβάζουν, μετράνε, τα νούμερα όλοι.

Εγώ –φυλαχτείτε– κρατάω πιστόλι
στη νύχτα, και ψάχνω ευθεία το στόχο.
Διαβάζουν, μετράνε, τα νούμερα όλοι.
– Πέντε κι εφτά, συμπληρώσαμε ; – Το ’χω. . .


Στη νύχτα, και ψάχνω ευθεία το στόχο:
Χαϊκού ή σονέτο ή και παντουμάκι.
– Πέντε κι εφτά, συμπληρώσαμε ; – Το ’χω. . .
και γίνετ’ ο στίχος, απλό ένα στιχάκι.

Χαϊκού ή σονέτο ή και παντουμάκι –
μετρήστε, στενέψτε και βρείτε πατρόν
και γίνετ’ ο στίχος, απλό ένα στιχάκι.
Τη δόξα ζηλώστε λοιπών ποιητών.

Μετρήστε, στενέψτε και βρείτε πατρόν
και γράψτε, να σκάσουν από το κακό τους.
Τη δόξα ζηλώστε λοιπών ποιητών –
ε κ ε ί ν ο ι κρατούν έναν κόσμο δικό τους.

poein.gr, 2008


.




ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ο χρόνος γυρίζει, παλιά ιστορία :
ζεστή κάποια νύχτα, γλυκιά του Ιουλίου
στη μνήμη έχει μείνει, σαν φωτογραφία
κρυμμένη στη μέση κλεισμένου βιβλίου.

Ζεστή κάποια νύχτα, γλυκιά του Ιουλίου
θυμίζει και πάλι αυτά που ξεχνάω
–κρυμμένη στη μέση κλεισμένου βιβλίου–
θαμμένα για πάντα, για να μην πονάω.

Θυμίζει και πάλι αυτά που ξεχνάω,
η νύχτα ετούτη, του άγριου χειμώνα.
Θαμμένα για πάντα, για να μην πονάω,
τα λόγια που κρύβω κι απέμειναν μόνα.

Η νύχτα ετούτη, του άγριου χειμώνα,
τις σκέψεις μου παίρνει, σκορπά στον αέρα.
Τα λόγια που κρύβω κι απέμειναν μόνα,
ζητάω – να βγάλω ακόμα μια μέρα.

Τις σκέψεις μου παίρνει, σκορπά στον αέρα,
το φύσημα τώρα, τ’ ανέμου η μανία.
Ζητάω να βγάλω ακόμα μια μέρα –
ο χρόνος γυρίζει, παλιά ιστορία.