Μετά
την κουρασμένη βιασύνη των τελευταίων τρένων
τίποτα δεν κινείται. Μένει μόνο
το πρόσωπό σου στο Broadway
και είναι δύσκολο, με τόση μοναξιά,
να κλείσεις τα μάτια χωρίς ν' αμφιβάλλεις ότι υπάρχεις.
Παράλογη
αυτή η γλώσσα της φωτιάς που σκίζει τον ορίζοντα,
κι επεκτείνεται αδάμαστη στις καρδιές,
πολύμορφη και πληγή
που εκρήγνυται και φαίνεται
το βεβιασμένο χαμόγελο μιας θρυμματισμένης μάσκας.
Μόνη
η πόλη μεταμφιέζεται σε ανατριχίλα
τα μάτια της σε σημαδεύουν
ίσια και τυφλά
όπως ένα αποτύπωμα δοντιών που ξεχνιέται
στους ώμους.
Μετά
το αλκοόλ είναι το αίμα που γυμνώνει
τα χείλη,
γιατί έρχεται η νύχτα,
γιατί φτάνει ο θάνατος σ' ένα λυγισμένο μπράτσο
για να σ' αφήσει μόνο σου με τα χρόνια σου.
Θλιμμένο απ' τα ελαιόδεντρα,
ενώ το Harlem μισοκλείνει τα παράθυρά του,
ο χρόνος είναι ένα αεράκι, που πια κανείς δεν θυμάται.
Luis García Montero
Μετ: Μαριάννα Τζανάκη
3 σχόλια:
"και είναι δύσκολο, με τόση μοναξιά,
να κλείσεις τα μάτια χωρίς ν' αμφιβάλλεις ότι υπάρχεις"
το μικρόβιο της αμφιβολίας σπαρμένο παντού κατατροπώνει τις μικρές χαρές, τις κάνει μεγάλες θλίψεις κι έτσι γινόμαστε κι εμείς θλιβερές σκιές της υπόστασής μας που καθημερινά προσποιούμαστε κάτι άλλο.
Είναι αβάσταχτη αυτή η προσποίηση κι ανέντιμη.
"Το βεβιασμένο χαμόγελο μιας θρυμματισμένης μάσκας" μας το επιβεβαιώνει!
Καληνύχτα!
πες μου και χρόνια πολλά ...έχω γενέθλια σήμερα! 6/2
Χρόνια πολλά λοιπόν! Εχτές είχε γενέθλια κι η κόρη μου..
χαίρομαι που εισπράττεις με θέρμη την ποίηση..
Δημοσίευση σχολίου