ΚΟΚΚΟΣ ΡΥΖΙΟΥ
Τύλιξε το ποίημά μου γύρω απ' τα ξυλάκια σου, να τα κρατήσεις καθαρά.
Μόλις που σε γνωρίζω. Δεν θέλω να πεθάνεις. Τα ονόματά μας
Χωρούν σ' έναν κόκκο ρυζιού όπως δύο σπουργίτια του Χοκουσάι,
Ή όπως το αλογάκι της Παναγίας και η κίτρινη πεταλούδα,
Είμαστε ένα πλήθος στον κήπο, όπου δεν φυτρώνουν παρά πέτρες.
Δεν καταλαβαίνω τους χαρακτήρες: φως του ήλιου ανάμεσα στα φύλλα,
Σχέδιο με έλικες κισσού σαν δάχτυλα που θωπεύουν μια κούπα, το πρόσωπό σου σε θραύσματα, όπου ένας κυπρίνος φιλάει το φεγγάρι, τον καταρράκτη
Απ' όπου τα πτερύγιά του θ' ανελιχθούν και θα χαθούν στον ουρανό.
Τύλιξε το ποίημά μου γύρω απ' τα ξυλάκια σου, να τα κρατήσεις καθαρά.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν θα ' χω κλέψει ένα φιλί για πάντα;
Τα ασύλληπτα στήθη σου γίνονται το τέμενος του μεταξοσκώληκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου