Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΕΙΤΑΝΕ ΓΗΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ

ΕΙΤΑΝΕ ΓΗΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, και
σκάβανε.

Σκάβαν και σκάβαν, κι έτσι απήλθε
η μέρα τους, η νύχτα τους. Και δεν αινούσαν Θεό
που, όπως άκουγαν, τα ήθελε όλα τούτα,
που, όπως άκουγαν, τα εγνώριζε όλα τούτα.

Σκάβαν και δεν άκουγαν τίποτε πλέον·
δεν έγιναν σοφοί, δεν ήβρανε άσματα,
δεν επινόησαν την οιανδήποτε γλώσσα.
Σκάβανε.

Επήλθε γαλήνη, όπως επήλθε και τρικυμία,
επήλθαν δε οι θάλασσες όλες.
Σκάβω εγώ, σκάβεις εσύ, σκάβει και το σκουλήκι
και ό,τι εκεί άδει λέει: Σκάβουνε.

Ω εσύ ο Εις, ω ο Ουδείς, ω ο Ούτις:
Πού πήγαινε οπού πουθενά δεν επήγαινε;
Ω σκάβεις εσύ όπως κι εγώ σκάβω και σκάβομαι ώς να σε φτάσω,
και στο δάχτυλο μάς αφυπνίζει το δαχτυλίδι.


Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣ ΜΥΧΟΥΣ ΚΑΤΑΒΑΣΕΩΣ,
αυτόν που έχουμε διαβάσει.
Τα έτη, τα λόγια έκπαλαι.
Τούτ’ αυτό εξακολουθούμε όντες.

Ξέρεις – ο χώρος είναι άπειρος,
Ξέρεις – δεν πρέπει να πετάς,
Ξέρεις – ό,τι στο μάτι σου εγράφη
μας βαθαίνει το βάθος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Δεν υπάρχουν σχόλια: