ΑΥΡΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ
Θλίψη είναι η σάρκα, αλίμονο, και τα βιβλία εγώ
τα διάβασα όλα. Ω φύγε, φύγε πέρα!
Νιώθω τη μέθη των πτηνών του αιθέρα
σαν εκκρεμούν ανάμεσα σ' αφρούς και σ' ουρανό!
Τίποτα πια! ούτε του κήπου του παλιού η μορφή
που στων ματιών το κάτοπτρο ανατέλλει,
δεν θα κρατήσει την καρδιά που θέλει
βαθιά στης πίκρας θάλασσας το κύμα να βραχεί.
Ω νύχτες! ούτε αυτό το φως της λάμπας μου που αχνά
επάνω στ' άγραφα χαρτιά μου ορχείται,
σε μια λευκή επιφάνεια που μ' αρνείται,
ούτε η κοπέλα πλάι μου με το παιδί αγκαλιά.
Μια πλήξη που τη σάρωσε μια προσδοκία σκληρή
πιστεύει στο "έχε γεια" το εξαίσιο ακόμη...
Πλοίο, θα φύγω! Του πανιού την κόμη,
την άγκυρα σου σήκωσε για χώρα εξωτική!
Ποιος ξέρει, ίσως τα ιστία σου, που θύελλες καλούν,
να 'ναι απ' αυτά που αρπάζει η ανεμοζάλη
και ναυαγούν, πριν φτάσουν σ' ακρογιάλι -
Όμως, καρδιά μου, άκουσε... Οι ναύτες τραγουδούν!
Μετάφραση: Κώστας Κουτσουρέλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου