Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Τόσο το καλύτερο

… … Καλύτερα, είπες, να αρκεστείς
στα στοιxειώδη μαθήματα, αφού η υπόσχεση της μάθησης
είναι ψευδαίσθηση, και εγώ συμφώνησα, προσθέτοντας ότι
το αύριο θα άλλαζε την αίσθηση αυτού που είxαμε ήδη μάθει,
ότι η διαδικασία εκμάθησης αναπτύσσεται με τέτοιο τρόπο, ώστε απ' αυτή τη σκοπιά
κανείς μας δεν αποφοιτά ποτέ από το πανεπιστήμιο,
γιατί ο xρόνος είναι γαλάκτωμα, και ίσως η σκέψη να μη μεγαλώσουμε
να είναι το ευφυέστερο είδος ωριμότητας για μας, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον.
Άρα και οι δυο μας είχαμε δίκιο, αν και το τίποτα
κατά κάποιο τρόπο κατέληξε στο τίποτα’ τα αβαταρ
της συμμόρφωσής μας στους κανόνες και τον οικογενειακό τρόπο ζωής
μας έχουν καταστήσει -κατά μία έννοια, τουλάχιστον- «καλούς πολίτες»,
βουρτσίζουμε τα δόντια μας και όλα τα σχετικά, και μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε
την ελεημοσύνη των σκληρών στιγμών, μοιρασμένη με το σταγονόμετρο,
γιατί αυτό είναι δράση, αυτή η αμφιβολία, αυτή η αδιάφορη
προετοιμασία, να φυτεύουμε τους σπόρους στραβά στο αυλάκι,
να είμαστε έτοιμοι να ξεχάσουμε, και πάντα να επιστρέφουμε
στο αγκυροβόλιο της αρχής, εκείνη τη μέρα, τόσα χρόνια πριν.

μτφ: Χάρης Βλαβιανός

Δεν υπάρχουν σχόλια: