Το μπαλόνι σκάει, η προσοxή
Στρέφεται αργά αλλού. Τα σύννεφα
Στον νερόλακκο κομματιάζονται σαν από δόντια.
Συλλογίζομαι τους φίλους
Που μ' επισκέφθηκαν, πως ήταν το xθες.
Μια παράξενη στρέβλωση
Της ανάμνησης που κυριεύει το ονειροπόλο μοντέλο
Στη σιωπή του εργαστηρίου καθώς εκείνος σκέφτεται
Ν’ ακουμπήσει το μολύβι στην αυτοπροσωπογραφία.
Πόσοι άνθρωποι ήρθαν κι έμειναν για ένα διάστημα,
Εκφώνησαν φωτεινούς ή σκοτεινούς λόγους που έγιναν μέρος του εαυτού σου
Όπως το φως πίσω απ' την ανεμοδαρμένη ομίχλη και την άμμο,
Που διυλίστηκε και επηρεάστηκε απ' αυτούς, ώσπου να μη μείνει
Ούτε κομμάτι που να 'ναι πράγματι εσύ. Αυτές οι φωνές στο σούρουπο
Σου έχουν πει τα πάντα και ωστόσο, η ιστορία συνεχίζεται
Με τη μορφή αναμνήσεων που έχουν εναποτεθεί σε ασύμμετρους
Όγκους κρυστάλλων. Τίνος το κυρτωμένο χέρι, Φραντσέσκο,
Ελέγχει τις εποχές που αλλάζουν και τις σκέψεις
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου