Σ' αυτό το ευάλωτο φως που χαμηλώνει
το μάτι βαραίνει από σκιά, βαθαίνει από απουσία.
Πράγματα αιωρούνται στο χώρο,
καθηλώνονται μόλις γίνουν ορατά, διάφανα-
κι ο τρόπος που υπάρχουν τώρα
είναι ο τρόπος τους να σβήνουν.
Το μάτι δημιουργός έχει εξασθενήσει'
κι ο κόσμος που κυλούσε -είναι σχεδόν όλος θάλασσα'
όποιος κι αν βρίσκεται μπροστά μου, πίσω μου, πλάι μου-
είναι εγώ, αλλά δεν είναι εδώ.
Και είναι ήδη αργά. Και η μέρα έφτασε στο τέλος της.
Και απομείναμε εδώ, μόνοι.
Στις όχθες του κόσμου
εκεί καθίσαμε, εκλιπαρώντας τις ψυχές μας-
εκεί θρηνήσαμε, αόμματοι,
όταν το βλέμμα μας βυθίζεται στην απέραντη θάλασσα
και ξαφνικά θυμόμαστε
ποιοι έχουμε υπάρξει.
Μετάφραση: Xάρης Βλαβιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου