στον Βασίλη Γιουγκερμαν
Τα μάτια μου ανοικτά σε οριζόντιες νοσταλγίες
Θα αφήσω Κύριε, σαράντα πέντε με πενήντα
Εκατοστά πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας,
Την αγαπημένη μου Καστέλα μεσ’ στην λευκή της
Απολυτοτητα θα αποχαιρετήσω, Κύριε, και
Την ακαθόριστη παρέλαση των υλοποιημένων ήχων
Που συνθέτουν τα πεσμένα άνθη της μπουκαμβιλιας,
Καθώς τα συντάσσεις μαγικά το ένα δίπλα στο άλλο,
Για μια μόνον στιγμή: συμψηφισμός της ακέριας ζωής
Κι αμέσως μετά τα σκορπίζεις στο πλακόστρωτο:
Αγάπες, φιλίες, όνειρα μεγαλείου. Τι να πρωτομαζεψω;
Πώς να τα συντάξω; Εκτιμητής της πικρής ζωής,
Με ανάστροφη την κοιλιά μου ακούω τα δάκτυλα
Να προαναγγέλλουν τη σιωπή που πλακώνει
Αυτή τη στιγμή σαν μελωδία την καρδιά μου,
Να χτυπούν το τεντωμένο και παραφουσκωμένο
Υπογάστριο όταν θα έχω πεθάνει και θα περιφέρομαι
Ανά την λίμνη στην προσφιλή μου θέση του ύπτιου.
Οι γριές κυρίες θα σιγοπλενε δίπλα μου, οι ωραίες
Γυναίκες ένα λεπτό πριν την ύστατη μεταμόρφωση τους
Σε κύκνους. Οι όμορφες, μεταξύ μας Κύριε,
Δεν θα έπρεπε να γηράσκουν ποτέ. Κύκνοι κορίτσια
Θα με περιστοιχίζουν από στοά σε στοά κι από τα υπόγεια
Ρεύματα θα με ακολουθούν σε εκείνα τα ανοικτά και θαλάσσια
Ούτε μια από τις αγαπημένες δεν θα βρίσκεται εκεί
Για να μου κλείσει τα μάτια κι η ασημένια φτερούγα του boing
Θα καθρεφτίζεται πάλι στο σκοτεινό ασπράδι των ματιών μου
Γιατί εσύ το πρόσταξες Κύριε, σήμερα το πρωί
Μοίρα των πεθαμένων είναι να ξυπνήσουν νεκροί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου