Απόπειρα προσευχής

Στον Γιάννη Δαρσινό

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ τα κύματα:
απ’ τον Αγιο Ανδρέα των Πατρών
ώς τον Αη-Νικόλα του Μπάρι,
και τούμπαλιν.
Εσύ,
που χάραξες τη γραμμή
των οριζόντων, για να ξεχνά
το βλέμμα μου τα ύστερα
και τα πρωθύστερα.
Εσύ,
που δεν επιτρέπεις στο βλέμμα
την ολοκλήρωσή του,
τα μελλούμενα, τα μετέπειτα
και τα μεθύστερα,
μεθυστικά τα σκεπάζεις όλα.
Εσύ,
που επιτρέπεις τα ιταλικά κρασιά
να πωλούνται στα γειτονικά
σουπερμάρκετ, Σοάβε
και Μανίφικο το κατά
Χριστόπουλον Κιάντι.
Εσύ,
που επιτρέπεις τους μικτούς
γάμους, απ’ την Πάρμα
μέχρι το Περιστέρι,
την ανάμιξη του μπλε
με την Ανοιξη, τα συμβατά,
τα ετερόκλητα,
τη μασκαρεμένη ειλικρίνεια,
τα ψευδεπίγραφα ποιήματα,
τα ανάμικτα πάθη.
Εσύ,
που αφήνεις την ολονύχτια
δίψα να μας προσάπτει
ψευδώνυμα.
Εσύ,
που μεγαλώνεις τη μέρα
και της προσδίδεις γεγονότα
μέσ’ από ανάσες και χρώματα,
σαν δελτίο ειδήσεων
των οκτώμισι θέλεις
διαρκώς να μας ξαφνιάζεις,
να μας εκπλήσσεις
και να μας τρομοκρατείς,
με τις αμφιβόλου ευθύτητας
ρουκέτες Σου, τις ανεπιτυχείς Σου
απόπειρες τα δεινά τους λοιμούς
τους καταποντισμούς.
Εσύ,
που μας περιμένεις το βράδυ
να Σου αποδώσουμε
το ημερήσιο μέρισμα,
δείκτης Ντάουν Τζονς
σε άμεση επαφή ον λάιν
εγγραφή με το Χρηματιστήριο
του Τόκιο,
την αποθησαύριση
των ημερών μας παραθέτουμε
στο ταμείο Σου,
τον ειλικρινή μας χρηματισμό,
τα ατελέσφορα έντοκα
του ελληνικού δημοσίου,
ένας-ένας στη σειρά,
περιμένουμε να αποθέσουμε
στα πόδια σου.
Εσύ,
που η ποδιά Σου έχει γεμίσει
με τα αποθέματα της θλίψης
και της απώλειας, από θύματα
της μιας και ακλόνητης πίστης.
Εσύ,
που επιμένεις να ζητάς
την τελική εισφορά
στα πεπραγμένα μας,
λες και δεν γνωρίζεις
πως κάποτε μας απαρνήθηκες
μια για πάντα
την επιστροφή στον Παράδεισο.
Εσύ,
που μας χάρισες τη σάρκα
και μας έκανες κοινωνούς της,
μας έδωσες χέρια
και μας έδωσες δάχτυλα
για να χαϊδεύουμε πρώτα
τον εαυτό μας κι έπειτα
όλους τους άλλους,
μας έδωσες τη γλώσσα
για να κοινωνούμε
του άχραντος μυστηρίου
του σπέρματος, τη ζωή
να γευόμαστε πριν ακόμη
τη δώσουμε, τη γλυκόπικρη
γεύση της να καταπίνουμε
για να την υποφέρουμε.
Εσύ,
μας όπλισες με νύχια
και δόντια, να ξύνουμε
και να δαγκώνουμε
πριν απ’ όλους τους άλλους,
πολύ πριν αντιληφθούμε
την ύπαρξη των άλλων,
το ίδιο μας το δέρμα,
τα ίδια μας τα όργανα
να θέτουμε σε λειτουργία,
διαρκώς αναμένοντας
το έτερον νύχι,
το έτερον δόντι,
απλοί συνεργοί της ολοκλήρωσής μας,
αφού το ξέρουμε πως ανεξάντλητο
θα παραμένει το πάθος
μέσα στο ίδιο μας το σώμα.

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΝΙΑ.