στον Πανο Γουργιωτη
Ένα κοκκινο λεμονι δεν είναι ακομη
Πορτοκαλι. Μια φετα λεμονι παραμενει
Μισοφεγγαρο μεσα σ’ ένα ποτηρι Καμπαρι.
Φεγγαρι που σταζει σταγωνα τη σταγωνα
Το παθος του απευθειας στη γλωσσα μου.
Μια κοκκινη φετα λεμονι εναπομενει
Όταν θα εχουμε πιει από το ιδιο ποτηρι
Το μισο φεγγαρι που μας αντιστοιχει
Σαν παλιοι εραστες, σαν αγγελοι που ξεπεσαν
Κι εσυ αρχαια ερωμενη που δεν κρυβει πια
Το προσωπο της αναμεσα στα συννεφα
Νεα κερματα την εχουν εκτοπισει πλεον
Το νομισμα της δεν εχει αντικρυσμα.
Αντικριστα δεν θα τσουγκρισουμε
Τα ποτηρια μας: το μισο Καμπαρι μπορει
Ακομη να γινει κι ολογεμο φεγγαρι
Φεγγαρι κοκκινο, όπως γιναν κοκκινα
Τα λευκα σεντονια μου μες στο σκοταδι
Όταν συνευρεθηκα μαζι σου χωρις να εισαι εκει
Μια φετα από κιτρινο λεμονι
Που εγινε κοκκινη σαν πορτοκαλι
Αφου εχυσε αιμα το σπερμα μου
Τυχαιο δεν είναι το λοιπον, που μου χαρισες
Κορη μικρη πικριζουσα
Ολοιδια νερατζακι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου