Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

ΔΙΚΗ ΣΟΥ

(«αμετάβλητη»)


Στην πραγματικότητα, όχι. Προσποιητό άλμα μες σε—

ποτάμι φευγαλέας ματιάς στη γυμνή

[αναμονή]

[σπουδαίο ουσιαστικό] για το πώς η σκέψη σπάει γύρω σου άφαντος

τα ρούχα σου άβρεχτα σε τούτον το βαθύ καθρέφτη—

ό,τι ο Χαίντερλιν αποκαλεί die Tageszeichen[2], σημάδια

που πέτυχαν διάνα την ψυχή, ενέργεια του θεού της κάθε μέρας

οι δικές σου ανταποδοτικές αμυχές, ακόμα δεν ξέρω—

χρόνια από τώρα, εκείνα

τα ιερογλυφικά στο βιβλίο των διευθύνσεων, αυτό το έξαλλο χέρι.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ποίημα που πετυχαίνει διάνα την ψυχή.. υπέροχο
καλημέρα Στρατή

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Γειά σου silena!
Εγώ πάλι ομολογώ ότι είναι μια ποίηση που με δυσκολευει
αλλά της αναγνωρίζω ένα παράξενο βάθος..
εκείνα

τα ιερογλυφικά στο βιβλίο των διευθύνσεων
δηλαδή..