Τὸ ξέρω, δὲν ἀξίζει τόση ἐπιμονὴ
μέσα στὴν ἐκμηδένιση. Καὶ ὅμως, χρόνια
μετά, ὁ Μύρωνας θὰ γίνει μουσικὴ καὶ φῶτα
αἷμα καὶ γέλιο ἐνὸς παιδιοῦ, σπαρμένοι
ἀγροὶ καὶ θάλασσες, κι’ ὅλα τὰ μάτια τῶν παιδιῶν
θὰ τὸν θυμίζουν γέρνοντας σὰ στάχια
ἀπὸ ψιλὴ βροχὴ στὰ πεζοδρόμια. Ἐκεῖνος
ἀνεπανάληπτη φωνὴ μέσα μου θὰ σωπαίνει
ἀνάβοντας τὴν ὀμορφιὰ στὸ σκοτωμένο νόημα
ποὺ ἡ ζωὴ περιέχει. Γιατί τὸν εἶδα πόσο
καρτερικὰ φυτεύτηκε γιὰ πάντα, ψιθυρίζοντας
«ἤμουν πολὺ νέος γιὰ θάνατο, θὰ ἐπιστρέφω πάντα
τὰ καλοκαίρια, ὅσο ὑπάρχεις, κι’ ὕστερα
θὰ σταματήσουν ὅλα»
Θεέ μου, ἑτοιμάζεις
κόσμο ἀπατηλό, ἀτρικύμιστο γιὰ τὸ χαμό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου