Τῆς Σπάρτης οἱ πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια τοῦ ἔρωτα,
ἄσπρισαν ἀπ’ τὰ λόγια σου, γείρανε τὰ κλαδιά τους
γιόμισα τὸ μικρό μου κόρφο, πῆγα καὶ στὴ μάννα μου.
Κάθονταν κάτω ἀπ’ τὸ φεγγάρι καὶ μὲ νοιάζονταν,
κάθονταν κάτω ἀπ’ τὸ φεγγάρι καὶ μὲ μάλωνε:
Χτὲς σ’ ἔλουσα, χτὲς σ’ ἄλλαξα, ποὺ γύριζες,
ποιὸς γιόμισε τὰ ροῦχα σου δάκρυα
καὶ νερατζάνθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου