Κύριε, ἄνθρωποι ἁπλοὶ
πουλούσαμε ὑφάσματα,
(κι ἡ ψυχή μας
ἦταν τὸ ὕφασμα ποὺ δὲν τ’ ἀγόρασε κανείς).
Τὴν τιμὴ δὲν κανονίζαμε ἀπ’ τὴν οὔγια
ἡ πήχη καὶ τὰ ρούπια ἦταν σωστὰ
τὰ ρετάλια δὲν τὰ δώσαμε μισοτιμὶς ποτέ:
ἡ ἁμαρτία μας.
Εἴχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Ἔφτανε στὴ ζωή μας μιὰ στενὴ γωνιὰ
– πιάνουν στὴ γῆ μας λίγο τόπο τὰ πολύτιμα –.
Τώρα μὲ τὴν ἴδια πήχη ποὺ μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δὲ μεγαλώσαμε τὸ ἐμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε ἔμποροι κακοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου