Ω, του θαύματος! Τι απίστευτα διεισδυτικός!
Πόσο πολύ μπορεί να ξεγυμνώσει κανείς την ανθρώπινη ψυχή: αυτό το σιχαμένο πλάσμα που κοιμάται, τρώει, χέζει και πηδάει πιο αηδιαστικά κι απ'το πιο γλοιώδες πλάσμα του πλανήτη; Πόσο, εν τέλει, ανοιχτόμυαλος πρέπει (μπορείς έστω) να'σαι για ν'αντέξεις τη δυσωδία που σε κατακλύζει από παντού;
Αποστρέφω τα μάτια μου απ'τις σελίδες του βιβλίου κι αφήνω το βλέμμα να πλανηθεί στο χώρο. Δεν είναι και τόσο άσχημα, ε; Όχι, λάθος, είναι. Δε σιχαίνομαι την ασχήμια, ε; Πάλι λάθος, φυσικά και τη σιχαίνομαι. Χμμ...ποια είναι η κατάλληλη έκφραση; Είναι καύλα η ασχήμια, ε; Ναι, είναι καύλα η ασχήμια. Το βρήκα. Είναι ελλειπές όμως. Μου αρέσει η ειλικρινής, ξεκάθαρη ασχήμια! Ναι, αυτό είναι. Αλλά μπορώ να ξαναλλάξω γνώμη. Δικαίωμα.
Είναι απλά γαμάτος. Αυτό προσπαθώ να πω τόση ώρα. Το "ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας" είναι ένα βιβλίο διεγερτικό. Ερεθιστικό. Προκλητικό. Ντόμπρο. Για γερά νεύρα. Ευαίσθητο και ειλικρινές.
Οι αναίσθητοι να μην το δοκιμάσουν. Οι ευαίσθητοι να μην το πλησιάσουν. Οι αποχαυνωμένοι ας δουν καλύτερα καμιά τσόντα. Οι ψυχάκηδες ας πάρουν κανά κουμπάκι. Εγώ κι εσύ κι ο άλλος παραδίπλα, ας το απολαύσουμε. Ας το βιώσουμε. Ας το γευστούμε. Ας το μυρίσουμε, τέλος, γιατί βρωμάει και ζέχνει κι έχει συγχρόνως μια ευωδιά πρωτόγνωρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου