Δόξα στην ερημιά που λάμπει στο στήθος μου
βαθύτερος ο λυτρωτής κ’ η ομορφιά στις ουράνιες εντάσεις
εκείνος έζησε ψηλά
εκείνος πάλι αστράφτει μέσ’ στις νύχτες
οπού ξεχνά τους γενετήσιους κρωγμούς
ανεβασμένος ώς την άκρατη σιγή και μονομάχος.
Τα χόρτα και τα έντομα ποτέ δε με παιδέψαν
η ώρα πάντα μ’ αγαπούσε μέσα στην ανατολή
γύρεψα τα πουλιά και μου αποκρίθηκαν.
Υπήκοος του ανέμου
έρχομαι να φωνάξω δυνατά με τη φωνή σαν όπλο
είναι μικρός ο ήλιος της γυναίκας.
2 σχόλια:
Μου αρέσει τόσο ο Καρούζος
και με συγκινούν τόσο κάποιες «απλές» φράσεις του όπως «..Υπήκοος του ανέμου..»,
που λέω να «δείξω κατανόηση» γι’ αυτό το «είναι μικρός ο ήλιος της γυναίκας»…
άλλωστε, για να το λέει κάτι θα ξέρει …
Καλησπέρα και καλή τσικνοπέμπτη!
nameliart
Έλα γυναίκα..
άσε κι έναν πληγωμένο ποιητή να λέει ό,τι θέλει..
Είναι υπέροχος άλλωστε!
Καλό απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου