Φουκουσίμα

Πρώτα σείστηκαν
οι τεκτονικές μου πλάκες
κι απ΄της καρδιάς
τα συμπάσχοντα ρήγματα,
ένας πόνος συμπαγής
κατρακύλησε
για να ενωθεί με τα ερείπιά σου,
Ιαπωνία.
Κι ύστερα
είδα τον ήλιο
να δύει ολοπόρφυρος
προς την Ανατολή
δακρύζοντας πένθος
στα ορφανά της κερασιάς
και τους ομαδικούς τάφους
των χρυσανθέμων.
Αργά ξηλώνεται πάλι
το κιμονό σου
σε αντίστροφη μέτρηση
πάνω απ’ την Φουκουσίμα
με τον θάνατο να παραμονεύει
πιο ωχρός
κι απ’ το θρυμματισμένο πρόσωπο
μιας απελπισμένης γκέισας.
Γλυκό, μακρινό μου παραμύθι
που τελειώνεις
με θρυλικό χαρακίρι
στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων
και τις ανταποκρίσεις,
χάρισέ μου απόψε
την λιτή γλώσσα
ενός χαϊκού
για να σ’ αποχαιρετήσω.
Κι εσύ σπλαχνική νύχτα,
κύκλωσέ με
με τ’ ουρανού σου
τον Πανσέληνο διαβήτη
και μη μ’ αφήνεις
να χαρακώνομαι
πάνω στις σκληρές
εικόνες του κόσμου.