Bonsai

Φύτεψέ με
σε μια γλάστρα μικρού,
περιορισμένου χώρου,
αβαθή- όσο γίνεται-
να μην μπορεί να αποδράσει
κανένα πλεούμενο όνειρο
απ’ τις ακτογραμμές
του πραγματικού
και συρμάτωσε
τις ατίθασες επιθυμίες μου
για να δείχνουν ακίνδυνες
σαν ήδη εκπληρωμένες.
Δες με τοπίο εικαστικό,
ημιτελές
σαν κάποιος να μην πρόλαβε
ή να μην πήρε την ευθύνη
να το ολοκληρώσει
και βγάλε με έξω απ΄το παράθυρο
θέα μιμητική του υπαρκτού,
αντικατοπτρισμό διαφυγής
πίσω απ’ την κλειδωμένη σταθερότητα
των τοίχων.
Αν τύχει και βλαστήσουν,
εκεί ανάμεσα Μάρτη-Απρίλη,
οι αντοχές μου
και βρεις πως παρεκκλίνω
απ’ το λιτό, ισορροπημένο κάδρο
που με προόριζες,
με χέρι λεπτεπίλεπτο μα κοφτερό,
ψαλίδισέ μου τις απρόβλεπτες
προεκτάσεις.
Να γίνω δέντρο μικροσκοπικό
για να χωρώ
στους εσωτερικούς σου κήπους.
Φιγούρα αφαιρετική,
σε σχήμα γυναίκας
που θα κοσμεί
το κάλλος του ανέφικτου,
χωρίς να υπάρξει ποτέ Γυναίκα
μα ούτε και Μπονσάι.