Βρέθηκα πάλι με το άνθος έρημος
εδώ στο φως του καπηλείου
φεύγει σαν έντομο η ματιά προς τη συννεφιασμένη οροφή
καυσόξυλα τα κάρβουνα η μαυρισμένη σκάλα
τόσον αρχαία
όσο κ’ η γεύση του θεού μέσ’ στη ροή μας.
Είναι σαν εκκλησία ο χώρος είναι οι έλληνες
όποιος νεκρός εδώ μ’ ευσέβεια μνημονεύεται
προσμένει ο καιρός απάνω στις σκόνες.
Α η ζωή τι παιδεμός
σαρώνει τη χαρά με θειάφι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου