Τι περισσότερο πλαταίνει την πράξη απ’ την αθωότητα...
Ίδε ο δεσμώτης διάφανος με τ’ αστέρια
εξουσιάζοντας τον άλιωτο πόνο στ’ όνομά του
φίλος του φωτός ή Προμηθέας οιωνίζει το φόβο μας
ύστερα χιλιάδες μάσκες αλλ’ εγώ
θα μείνω σε μια θύρα σαν κέλυφος οπού η δόξα το σπάζει
ο Αγαμέμνων
αγγιγμένος από τριανταφυλλένια νύχτα ηγεμόνας
είναι οι ριπές των ματιών του μεταξωτή λάμψη
και η Κασσάνδρα
κορακάτη με κόκκινα βαθιά σημάδια στο λαιμό
θυγατέρα βασιλέως ψυχοπαθής απ’ τη μεγάλη υγεία.
Το μοναρχικόν άρμα έχει σταματήσει και των ανακτόρων η πύλη
ανοιχτή με την Κλυταιμνήστρα στολισμένη
ελαφρά ποδήματα ρούχα γεμάτα έρωτα και μύρα θανάτου
στα χέρια της ο πορφυρός πέπλος –
όμως
ήλιος δεν περιμένει την ανάσα του νικητή Αγαμέμνονα
δέντρα η βλάστηση όλα σε μαύρο πετεινό
τ’ αστέρια οι πράξεις
ο στρεφόμενος καιρός
καθώς ανοίγει τους θαλάμους των εποχών κατάφυτους
και λάμπουν τις όμορφες νύχτες τ’ ασπρόρουχα της σελήνης
όλα σε μαύρο πετεινό.
Άφωνος με την καταγωγή των τάφων
ό,τι μέλλεται πώς να εμποδίσεις αντίκρυ στα πουλιά...
Ένας ο δρόμος και οδηγεί προς το αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου