ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

Είμαι γεννημένη να πράξω τους ζεστούς φόνους,

η Μήδεια λέει αγκαλιάζοντας τ’ αστέρια

δεν έχω έναν άνθρωπο

ν’ ακούσει απ’ το στόμα μου τη μέσα δικαιοσύνη

οπού με καίει στην κάθε ρόγα στα βυζιά

με καίει στην ήβη.

Κόσμε άδικε ο γιος της Σεμέλης

με το βότρυ σε πάει πάντα στους θανάτους

κι ο πράος μουσηγέτης όμορφος απ’ τη διάρκεια

μ’ αφήνει μονάχη με τα αίματα

κόσμε άδικε ο γιος της Σεμέλης –

η Μήδεια λέει δείχνοντας τα κόκκινα χέρια.

Μεγάλο δικαστήριο η ορμή και την ακούω θεέ μου

σε δύσκολους χυμούς ω νύχτες

η βλάστηση μυρίζει από νυφικό φεγγάρι

σκοτώνω για να φτάσει στα ουράνια η οργή

να σχίσω και το στήθος

αν ίσως η φωνή δεν άρκεσε ποτέ να λάμψει η μοίρα –

πόσες, αλήθεια, ηλιαχτίδες είν’ ακόμη ώς το τέλος,

η Μήδεια λέει

καθώς αφρίζει ο νους της άσπρη συμφορά

στο μανιασμένο στήθος η εκδίκηση

σαν αιθάλη.

Τραγουδήσετε τη χαρά μου

κάποτε είχα κ’ εγώ τα όνειρά μου

με πόνο τραγουδήσετε,

η Μήδεια κλαίει.