Έχοντας ένα σκορπισμένο βλέμμα στο δρόμο που είν’ έρημος
ωχρός αγγίζει τον άχαρον αποσπερίτη –
μέσ’ στη φυλακή της θάλασσας η ποίηση του νερού.
Βρέθηκε σε τρόμους με δηλητήρια στα χέρια
η μοναξιά σα δαχτυλίδι ζει στο δέρμα του
κ’ η μοίρα είναι μαύρη ώς τ’ αστέρια.
Κακότυχοι έλληνες με τρύπιο μεροκάματο
χρόνια και χρόνια ραγιάδες
γύρω κλαίνε μητέρες γύρω κλαίνε κορίτσια
ο ένας τραγουδά τη λησμονιά ο άλλος την αγάπη.
«Όσο βαριά είν’ τα σίδερα
είν’ η καρδιά μου σήμερα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου