Καθαρός
ολόγυμνος
τον πυρετό σμίγοντας με τον ήλιο διάχυτο του θέρους
έχεις ολόγυρα μια πόλη βλαβερή
όπου κ’ η πέτρα η γλυκειά γίνεται ψέμα
οι ορατές δυνάμεις ύλη και πληγή
τ’ άνθη σε διώχνουν άφωνα
ο υπόμονος ιβίσκος σαν τουρκάκι.
Ένα σημάδι λησμονιάς
ως μια δραχμή στο δρόμο
δε συντυχαίνεις.
Όμως υπάρχω
έστω κι αν με κυκλώνει ψυχρό τείχος
εγώ μαζεύω ένα-ένα
τα βήματά μου απ’ τους ξένους δρόμους
ανηφορίζοντας και πάλι στα γοργά πουλιά
χωρίς
το βλέμμα να υποφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου