Κάμειρος η καρδιά μου τι να τραγουδήσει...
Περνώντας ανάμεσ’ απ’ τις θλιβερές
οικίες της αρχαίας πόλεως
ψηλά στη θέα προσφεύγω
εκεί με πεύκα πλεγμένοι κίονες ευωδεροί
και μ’ έναν ήλιο που υφαίνεται γύρω τους
οι κίονες έφηβοι εναγκαλισμένοι.
Τόσον ηδυπαθή και σιωπηλά υπολείμματα της πόλεως...
Και πιο ψηλά
των πεύκων ο θρίαμβος και δροσερά φτερά
ύψος εκατοντάδες μέτρα
σαν αμβροσία του στήθους
ο προφήτης Ηλίας κρέμεται στα μέγιστα νερά.
2 σχόλια:
Ιδίωμα της Ομορφιάς είναι η Ανάστασή της με το πρώτο άγγιγμα της Οπτικής Αφής....
Εφηβο να έχεις το βλέμμα
για να ανασταίνει το Αρχαίο Μυστικό μέσα από τα Ερείπια κάθε πολιτείας, την οποια επισκεπτεται η Δική σου Ποίηση...
η Μοναδική....
καλημέρα, Στρατή...με χαμόγελα αρχαίας ευτυχίας....
ΚΑΚΙΑ΄
είναι που ανασταίνεις τους ναούς μου και την πιο κρυφή μου λαλιά..
μετέχεις της ποιήσης με κάθε κύτταρο, με όλο το αιμα..
φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου