Εδώ κοντά μου είν’ ο άλλος
είναι χαρά και χώρος αγαθός
να χύσω τα νερά της ερημιάς από μέσα μου
ο πλησίον.
Στο θάμνο
η κλίση του χεριού νυμφεύεται το φύλλο.
Πώς ανατέλλει μια ομορφιά στα βήματα...
Και η νήφουσα της ακακίας εικόνα
που θροΐζουν τα φύλλα της
απ’ αόρατον άνεμο λευκό.
Σκάβει τη γη ο άνθρωπος με θλίψη
κοιτάζοντας ημέρες και χρόνια
την καλή κατοικία.
Η βροχή μεγάλη με νερά πολλά
κλείνει την πραγματικότητα
για νά ’μπει καθένας μέσ’ στα παραμύθια
πέρ’ απ’ την οργή του κεραυνού
μονάχος.
Πόλις χειμώνας η βροχή σαν τέλος της ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου