Χειμερινό ηλιοστάσιο

Εδώ,
στου χρόνου την κλειστή καμπύλη
θα αποταμιεύομαι,
ισχνό περίσσευμα μιας ύπαρξης
που φτώχυνε σε ελπίδες
και πλούτισε σε διαψεύσεις.
Στη Δύση των χρωμάτων
θα υποβάλω
την αξιοπρεπή μου παραίτηση
σαν φως καθημερινό,
εξαντλημένο και αμφίβολο
για τις δυνάμεις της επαύριον.
Κάθε φορά
λιγότερο τολμηρή,
λιγότερο αγαπημένη,
λιγότερο παρούσα
στο υπαρξιακό μου
προσκλητήριο.
Μια κουρασμένη υδρόγειος
που όλο επιβραδύνει
την εγωκεντρική περιστροφή της.
Μια νύχτα ανυπέρβλητη
που εισέρχεται οριστικά
στο χειμερινό της
ηλιοστάσιο.