Προσέλαβα νεαρό, συμβασιούχο πόθο
για τον καλλωπισμό εσωτερικού χώρου
με εμφανή τα σημάδια εγκατάλειψης
από παλιότερες ένοικες προσδοκίες.
Αφού έβαψε τους λυπηρούς τοίχους
με έντονο ψευδαισθητικό κόκκινο
και εξωράισε την θέα στον Ακάλυπτο
κρεμώντας πλατύφυλλους,
υποσχετικούς υπαινιγμούς,
εξαφανίσθηκε χωρίς εξηγήσεις.
Πιθανολογώντας θα έλεγα
πως απογοητεύθηκε
από την σκληρή γραφειοκρατία ζωής
που δεν του επέτρεπε να γκρεμίσει
την μεσοτοιχία ονείρου-πραγματικότητας
και μονιμοποιήθηκε
σε νεόδμητο χώρο,
πανταχόθεν ελεύθερο.
2 σχόλια:
Βρίσκομαι σε κάδρο κρεμασμένη σε μία μεσοτοιχία στοάς,
που χωρίζει τη Γυναίκα που έγραψε το Υπεροχο Ποίημα
από τη Σκέψη του Άντρα Ποιητή που το ανέρτησε...
και ακίνητη θαυμάζω την καλλιτεχνική ΣυνΎπαρξη..
Εχω αδυναμία στη Δημουλα... μου τη θύμισε σε τόσα πολλά σημεία..
Αφήνω την πιο γλυκια μου καληνύχτα...
Ναι ΚΑΚΙΑ
Πράγματι η Λίλιαν εδώ έχει έναν χρωματισμό από Δημουλά.
Αλλά βρήκα το ποίημα μεστό και ήθελα να του δώσω μιαν θέση ανάγνωσης.
Τα φιλιά μου!
Δημοσίευση σχολίου