Χαμένος όσο τ’ αγιοκλήματα
πάνω στο κιγκλίδωμα που είν’ ερειπωμένο χρόνια
με τις σκόνες βουβές μακριά στα χιλιόμετρα της μνήμης
- ωραία θλιβερή γλυκειά επαρχία μου –
αλήτης αισθάνομαι της μεγάλης πειθαρχίας
οπού τα ύψη πάντα θα κρατά πεσμένα στ’ αστέρια
κι ο ήλιος
μέσα στο γαλάζιο πυρ αιώνες...
Ανθόνερο της κλίνης όταν από χιλιάδες παραμύθια
σε λεύγες πυρετού βυθίστηκα νήπιος
και σεις ω χέρια της μητέρας μ’ αγγίζετε –
είμαι χαμένος όσο τ’ αγιοκλήματα
στο ευωδερό που μεγάλωσα σπίτι
αλλόφρων εγκαταλείπομαι στα οστά μου
εγώ τόσον άχρηστος
απ’ τα επαγγέλματα που τη ζωή κραυγάζουν
έδεσα το φαρμάκι μέσ’ στο στήθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου