Μικρή η μέρα
κι ακατάδεχτη στις ονειροπολήσεις.
Περνάει από μπροστά σου βιαστική,
πολυάσχολη,
προσηλωμένη στην οικονομία
της επανάληψης.
Επτά βήματα απαράλλαχτα
από Δευτέρα ως Κυριακή
κι ο τακτικός χρόνος παράμερα
διπλώνει με σπουδή
την κοινοτοπία του
πάνω σε τόπια και τόπια ονείρων.
Στενόχωρο δωμάτιο
η έμπνευση του καθημερινού.
Σε περιορίζει στο ελάχιστο
κι εσύ να λαχταράς
να αυτοσχεδιάσεις το άπειρο
αγκαλιά μ’ ένα ξυπόλυτο θαύμα.
Μόνο τότε που με φίλησες
θυμάμαι,
χόρεψα βαλς τον Κόσμο
σ’ ένα λεπτό του αιώνα,
ποιητική αδεία.
2 σχόλια:
Απλώσαμε σάλα Ιδιωτικών Δεξιώσεων το Ποίημα. Κάθε φορά που η Μουσική μέσα μας συναρμολογεί βήματα χορού, οι λέξεις αγκαλιασμένες σμίγουν τη Γραφή με την Αναγνωση...
Χορευτικα Ταξίδια, Στρατή..
από εδώ ως το Απειρο των Ποιητων...
Πάντα Υπέροχος....
σε φιλώ..
Όχι εγώ Κάκια μου,
υπέροχη η Λίλιαν!
εγώ αναρτώ την ποίηση που μου αρέσει!
και μετά θα σου ζητήσω δικά σου..
να ετοιμάζεσαι..
Δημοσίευση σχολίου