Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Πρωινή υγρασία

Όλες της νύχτας
οι παγωμένες ευχές,
και τα κρύα σώματα
των ορφανών δρόμων,
έρχονται το πρωί
να πεθάνουν στο παραθύρι μου.
Την ώρα που ζεσταίνω το κουράγιο
να σου πω «καλημέρα»,
από μέσα,
δακρύζουν τα τζάμια.

3 σχόλια:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΛΙΛΙΑΝ ΜΠΟΥΡΑΝΗ

Νόστος
Ήταν, θυμάμαι, περίπου τέτοια εποχή πριν από τέσσερα χρόνια που πειραματίστηκα για πρώτη φορά με το blogging δημιουργώντας το Pandora’s box χωρίς καλά-καλά να ξέρω τι θέλω να πω και προς τα πού να το απευθύνω.
Το μόνο που ήξερα με σιγουριά ήταν ότι ήθελα να μιλήσω. Ή καλύτερα, να γράψω!

Εκείνο το ιστολόγιο, χωρίς σαφή προσανατολισμό και θεματολογία, ήταν ένα συνονθύλευμα από σκέψεις, βιώματα, εντυπώσεις από την καθημερινότητα και σχολιασμό της επικαιρότητας η παρουσίαση των οποίων συνεπικουρούνταν απαραιτήτως από εικόνα και ήχο. Αραιά και πού και με μεγάλη συστολή δημοσίευα από κανένα ποιηματάκι με την ενοχή του λαθρεπιβάτη σε ξένο όχημα.
Μέσα από το κουτί της Πανδώρας έκανα τις πρώτες μου διαδικτυακές «γνωριμίες» με ανθρώπους που ήθελαν να αναδείξουν ή να προωθήσουν τα πνευματικά τους έργα, να μοιραστούν με άλλους τα δημιουργικά χόμπυ τους (φωτογραφία, μαγειρική, χειροτεχνίες) ή να εκφράσουν σκέψεις και συναισθήματα προς ένα γνωστό-άγνωστο κοινό, υποκινούμενοι από μια επιτακτική ανάγκη για επικοινωνία που μου ήταν πολύ οικεία και ευκόλως αναγνωρίσιμη.

Πριν προλάβει να μακροημερεύσει το κουτί της Πανδώρας κάποια εσωτερική φωνή μέσα μου –η αγάπη για το γράψιμο- ζητούσε επιτακτικά να διαλέξω τι ακριβώς και τι απ’ όλα θα γράφω. Ψήφισα δαγκωτό Λογοτεχνία και μάλιστα Ποίηση.
Έτσι, γεννήθηκε ένα καινούριο ιστολόγιο με τίτλο pandora’s bookmarks ή Σελιδοδείκτες όπως θα το θυμούνται οι περισσότεροι.
Οι Σελιδοδείκτες ή μάλλον η εποχή τους, υπήρξε η πιο παραγωγική αλλά συγχρόνως και η πιο δύσκολη φάση της δημιουργικότητάς μου καθώς πέρναγα σταδιακά από την παιδική στην εφηβική ηλικία της πνευματικής μου «ζωής».

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

ΛΙΛΙΑΝ ΜΠΟΥΡΑΝΗ


Οι φίλοι bloggers που με βοήθησαν, με στήριξαν, με αφουγκράστηκαν και με συντρόφεψαν πιστά μέχρι το τέλος αυτής της διαδρομής αξίζουν μνείας κι ενός εγκάρδιου χαιρετισμού όπου κι αν βρίσκονται, ότι κι αν κάνουν, με διαβάζουν ή δεν με διαβάζουν αυτή τη στιγμή. Τους το χρωστώ άλλωστε αφού η άτακτη φυγή μου από τον κόσμο του blogging για λόγους που δεν είναι της παρούσης στιγμής να αναφέρω, με οδήγησε σε μια τέτοια παράλειψη.
Τόλη Νικηφόρου, Προμηθέα Πυρφόρε, Μανώλη Μεσήνη, Ανδρέα Καρακόκκινε, Maria Jose, Carpe Diem, GCTMT, Μαργαρίτα, Κηπουρέ, Heliaster, Ναϊάδα, Madame de la luna, Οδοιπόρε, Masterpcm, Maya, Αχτίδα, Nyxterino, Κωνσταντίνε, Νίκο Κομματά, Αναστασία, Albireo Cygni και Ανεπίδοτη , σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς και εύχομαι να είστε καλά.
Ίσως να ξέχασα μερικούς.Σίγουρα ξέχασα. Σας διαβεβαιώ όμως πως όλων το αποτύπωμα και ίσως όχι απαραίτητα το όνομα ή το ψευδώνυμο είναι καταγεγραμμένο στο μικρό αλλά πολύτιμο κομμάτι των θετικών μου βιωμάτων.
Θα με ρωτήσετε βέβαια -ευλόγως!-τι κάνω πάλι εδώ.Θα σας απαντήσω το γνωστό περί “δολοφόνου που ξαναγυρνά στον τόπο του εγκλήματος” ή για το νόστο του Οδυσσέα για την Ιθάκη του.

Μόνο που αυτή τη φορά επέλεξα ως τόπο, κοινό μας τόπο θέλω να πιστεύω, ένα “μικρό καταφύγιο στην εξοχή”. Ο λόγος είναι απλός και θέλω πολύ να σας τον εξηγήσω.
Όταν έκλεισα τους Σελιδοδείκτες ο χαρισματικός Albireo με είχε συμβουλεύσει να μην το κάνω αλλά να τους κρατήσω απλά σαν ένα εξοχικό στο οποίο θα πηγαινοέρχομαι μόνο όποτε το έχω ανάγκη ή θέλω κάτι να πω. Μακριά από το παιχνίδι των δημόσιων σχέσεων και των σχολίων για τα σχόλια που ως ιδιοσυγκρασία τόσο με κουράζει και θεωρώ ξένο προς την αλήθεια που επιζητώ να δώσω ή να πάρω.
Τότε δεν τον άκουσα. Δεν είχα ούτε την σοφία αλλά ούτε και την ψυχραιμία να το κάνω.
Σήμερα, ξαναγυρνώ με το εξοχικό μου παραμάσχαλα.
Με τις σκέψεις μου γυμνές. Χωρίς εικόνες. Ζωγραφίστε τις δικές σας.
Πολύ συχνά θα είναι και βουβές. Χωρίς μελωδία κονσέρβα. Ακούστε το χτυποκάρδι σας. Είναι κορυφαία σύνθεση έτσι κι αλλιώς.
Τι θα γράφω; Δεν ξέρω. Τα συρτάρια μου είναι γεμάτα λογής λογής πόνους, χαρές και αναζητήσεις.
Πώς θα γράφω; Με την καρδιά. (το μυαλό, μου χρησίμεψε μόνο ίσαμε να μάθω γραφή κι ανάγνωση).
Πόσο συχνά; Όσο συχνά θα πήγαινε κανείς στο εξοχικό του. Όποτε μπορεί ή όποτε το έχει ανάγκη.
Καλώς ορίσατε λοιπόν στο μικρό μου καταφύγιο!
Τα κλειδιά είναι κάτω απ΄το χαλάκι της πόρτας αλλά δεν θα σας χρειαστούν.
Θα είναι πάντα ανοιχτά.

Ανώνυμος είπε...

Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για την τιμή της φιλοξενίας και τον μεγάλο χώρο που μου διέθεσες στο συγκεκριμένο ιστολόγιο αν και μικρή ακόμη σε ποιητικό μέγεθος.
Να ξέρεις πως εκτός από την αγάπη μου για την Ποίηση έχω ακόμη έναν ισχυρό λόγο να συνεχίσω και να βελτιωθώ: Τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και με πίστεψαν.
Είσαι ένας απ' αυτούς!
Να είσαι καλά Στρατή μου.