Θα ήθελα να κυνηγήσω ένα ποίημα
που να μιλούσε για τις νύχτες μου, τη νύχτα μας,
αυτή την καυτή νύχτα των γνωστών προσώπων,
στην ίδια γωνιά, που πια δεν είναι απαραίτητο
να ρωτήσω τι πίνει ο καθένας.
Να γράψω, για παράδειγμα, μπορώ να κλείσω τα μάτια
και όλα να είναι ίδια, ανοίγω αργά
την κρύα πόρτα στο χρώμα του ξύλου,
ερημιά με την άχνα του λυκόφωτος,
και γέλια στο βάθος,
και μια φωνή που αποδοκιμάζει τη συνήθειά μου
να φθάνω πάντα αργά.
Να γράψω, για παράδειγμα, είναι τώρα
πολύ λιγότερο συχνές αυτές οι νύχτες,
και θυμούνται χειμώνες διαπραγματευόμενους
με το μίσθωμα της φιλίας,
και που έχουν κάτι
απ' την τρεμούλα του φυγά.
Τα πρόσωπα έχουν αλλάξει, ξέρουν πράγματα
και μοιάζουν περισσότερο στις ζωές μας.
Να γράψω, για παράδειγμα, ότι τα μάτια,
όταν περνά η νύχτα και στο δρόμο
πληγώνει το φως της αυγής,
έχουν έναν άλλο τρόπο να κοιτάζονται,
έναν τρόπο πιο άπληστο να σκεφτούν
τα χρόνια, τους μήνες, τις εβδομάδες,
τις ημέρες και τις ώρες.
Νύχτα αιώνια, ίσως
Θα είναι καλύτερα να σε ονομάσω υποτροπιάζουσα.
Χωριστά δωμάτια, 1994.
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου