Σου τηλεφωνώ

Δυστυχής αυτός που ποτέ δεν έχασε για τον έρωτα ένα σπίτι
Joan Margarit*

Κατά τις δέκα σου τηλεφωνώ
για να σου πω ότι έχω δέκα κλήσεις,
μια σύσκεψη, έξι γράμματα,
ένα γεμάτο πρωινό, αρκετά ραντεβού
και νοσταλγία για σένα.

Κατά τις δώδεκα και μισή
με καλείς για να μου πεις τις κλήσεις σου,
πώς πάει η δουλειά σου,
μου εξηγείς σχετικά με τις επιχειρήσεις
που έχεις από κοινού με τον πρώην σύζυγό σου,
πρέπει αναπόφευκτα να πας για ψώνια
και σου λείπω πολύ.
Το τηλεφώνημα σηκώνει αφρό μπύρας,
όμως όχι, το πρωί δεν είναι ωραία, ούτε ξανθή.

Κατά τις τεσσερισήμισι
επικοινωνεί ο μεσημεριανός σου ύπνος.
Με καλείς στις έξι για να μου πεις
ότι φεύγεις σαν τρελή,
ότι ο γιος σου μένει στο σπίτι κάποιου φίλου,
ότι βαρέθηκες αυτή τη ζωή, αλλά στις εφτά πρέπει
να είσαι δεν ξέρω πού,
και στις οκτώ σε περιμένουν
στην παρουσίαση, του δεν ξέρω ποιού
και στη συνέχεια υφίστασαι ρεστοράν και ποτά
με κάποιους φίλους.
Αν δεν είναι αργά
θα μου τηλεφωνήσεις στο σπίτι, όταν φτάσεις.

Και δεν είναι αργά.
Περίπου στις δυόμισι σε διαβεβαιώνω
ότι δεν μ' έχεις ξυπνήσει.
Το τηλέφωνο αναζητά παράθυρα αναμμένα
στους έρημους δρόμους
και μ' ευχαριστεί να ακούω τα νέα της νύχτας,
κουτσομπολιά του λογοτεχνικού κόσμου,
που σημειώνεις πόσο ευτυχισμένη είσαι,
που δεν κάνεις τίποτα άλλο, από το να μιλάς πολύ για μένα
με όλους αυτούς που μιλάς.

Τίποτα δεν ξέρει για τον έρωτα, όποιος δεν έχει χάσει
από έρωτα ένα σπίτι, μια κόρη ίσως
και περισσότερο από το μισό του μισθό,
μπαίνοντας ενέχυρο στην τέχνη του να είναι
ευτυχισμένος και δίκαιος,
στην άλλη πλευρά της φωνής σου,
στο νότο των τηλεφωνικών συνόρων.


Μετ: Μαριάννα Τζανάκη
Luis García Montero