Μοναξιά

Ο άνεμος βουίζει ρυθμικά πάνω από τα ευθύγραμμα χαμόγελα των πολυκατοικιών
…ζόφος…
ένα τραγούδι προσπερνά τις ουράνιες οδούς
σαγηνεύοντας τον κόσμο των νεκροζώντανων

Την αυγή ζωγραφίζω το χάρτη των θαλασσών
και τα βραδινά ο χάρτης παραδίδεται
στο παρανάλωμα των δακρύων,
προερχομένων από τη μήτρα των χτύπων μου…

πεθαίνω μες το μονοπάτι της Μουσικής
ανέγγιχτη από μελωδικά βέλη
μα σταυρωμένη από τα καρφιά των ανθρώπων.

Τα άτσαλα βήματα των χεριών μου στην αχανή άβυσσο
με βυθίζουν σε μια έρημο κατακραυγής
και μιας στείρας ζωής

Ιππικό πεζών προπορευόμενο της άδοξης μπαλάντας των Σειρήνων
άδειες καρέκλες παραταγμένες στα τραπεζάκια κυριλέ
καφετέριας,
μεσημέρι, ώρα ύπνωσης,
αναψυχής,
σιωπής;

μια ρακένδυτη γραφίδα ρουφά το αίμα των πληγών μου

ο ήλιος προχωρεί,
μεσημέρι, καλοκαίρι, σιωπή…

αγκαλιάζει τις καρέκλες

ο ίσκιος του γερο-πλατάνου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά μου
κι ένα σκιουράκι φιλά απαλά τις ουλές μου

…οι Σειρήνες τραγουδούν…

κλείνω τα βλέφαρα…
μόνο Σιωπή,
και το βάδισμα του χρόνου στους δείκτες

Νέττα

*Πρώτο Βραβείο Ποίησης στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2013 του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου Μελβούρνης (Κατηγορία Εξωτερικού/Overseas). Δημοσιεύτηκε στο 59ο τεύχος του περιοδικού “Αντίποδες”, ετήσιου περιοδικού του Συνδέσμου (σελ. 173-174).

από http://tokoskino.wordpress.com/