Τελευταίο Ρόδινο Φιλί

Το μονοπάτι στενεύει καθώς διασχίζω τις χαραμάδες της ζωής μου, 
ενώ το φεγγάρι αγγίζει απρόσμενα τα βήματά μου
μ’ ένα του δάκρυ…
Ο άνεμος παίρνει τα ρόδα από το μονοπάτι μου
και τα πετά στις σκοτεινές χαράδρες των ονείρων…

Έφυγαν οι όμορφες λέξεις, 
τα πάντα εδώ είναι μια υστερόχρονη ανάμνηση,
μια επανάληψη σπασμωδικών κινήσεων των περαστικών,
αλλά και των γνώριμων…
Έφυγε το Σώμα…
Απαλό σώμα, όμορφο σώμα, αληθινό Σώμα!

Μια χρυσαλίδα κατεβαίνει από τον ουρανό στάζοντας αίμα στο χαρτί μου 
προσμένοντας τη ψυχή μου να ζωγραφίσει το ουράνιο τόξο.
Όμως, το κνέφας ρούφηξε κάθε μου λέξη
και απογοητευμένη Την απογοητεύω…
Μάταια προσμένει, δεν κινώ τα μέλη μου!
Δε μπορώ να αντικρίσω τη Μητέρα,
δεν έχω αντισώματα…
…ίσως, είναι με κάποιο άλλο παιδί Της…
Μακριά από εμένα και τη χρυσαλίδα μου.

Δε μπορώ να αναστήσω το Σώμα, 
παρά μόνο να το αποχαιρετήσω με ένα απαλό
άγγιγμα των ρόδων…

«Χαίρε Ποτέ!»