Περπατούν πάνω από τις χαραμάδες του ουρανού
ψάχνοντας ματαίως τη σκάλα της Αναγέννησης...
Είμαι κι εγώ μαζί τους,
πριν φύγουν, περνούν από την κλίνη μου
ψηλαφώντας τις πνοές μου...
Ο Φεγγαρογητεμένος με πήρε πάλι στην αγκαλιά του...
Ψάχνουμε αυτή την πανέμορφη σκάλα.
Η Κόρη της Δημιουργίας μας κοιτά κατάματα
με τη βελούδινη αγκαλιά Της.
Κάθε φορά που οι πνοές μου τραγουδούν, φεύγει το σκαλί που ζωγράφισα...
....και κάθε φορά πέφτω ζαλισμένη στην αγκαλιά του...
από αυτόν έμαθα τα πρώτα μου βήματα...
...Είμαι μικρούλα και τα "αδέρφια" μου πρέπει να με πάνε σπίτι...
...με νανουρίζουν με τον ύμνο της μικρής Νεράιδας
ώσπου τα βλέφαρά μου να βυθιστούν στο βαθύ μπλε
της θάλασσας
και η καρδιά μου να κοιμηθεί στην αγκαλιά του...
Βγήκε ο ήλιος!
Θα δω το βράδυ τα "αδέρφια" μου.
Τότε θα μπορέσω να του σιγοψιθυρίσω ένα νανουριστό,
ερωτικό ύμνο
και να συναντήσω την όμορφη Κόρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου