μια ακόμη μεγάλη αγάπη πνέει τα λοίσθια.
τη βλέπουμε, ψυχορραγεί, της κάνουμε χάδια.
την αγκαλιάζουμε σφιχτά κάθε βράδυ ανάμεσά μας στο διπλό κρεβάτι.
της ψιθυρίζουμε λογάκια τρυφερά,
να μην πονά, να μη λυπάται,
να μην τρέμει το μεγάλο μαύρο σκότος.
είναι μικρή αυτή και περίλυπη.
την κοροϊδέψαμε, λέει
της τάξαμε ζέστη να κουρνιάζει
φωλιά από σάρκα κι αίμα να μεγαλώνει μέσα της.
τώρα να τη σκοτώσουμε εν ψυχρώ πως μπορούμε, κλαίει
τόση απονιά κάνει τα μάτια να βγάζουν αίμα
τραβιέται, δεν εμπιστεύεται πια την αφή
ανακατεύεται -εμετό της φέρνει- η ανάσα μας
καπνός μαζί με μπύρα, βρωμάμε τυχοδιωκτισμό, λέει
αυτή κρατούσε ρόδα
κι εμείς την προσφορά την κάναμε πατσαβούρι, λέει
σκουπίσαμε ανίερες εκκρίσεις
και δεν της το κρατήσαμε ούτε καν για έκπληξη
με πρόγραμμα, λέει, τη φαρμακώνουμε μέρα με τη μέρα
κάτι τέτοια κόλπα δεν τα λες ευθανασία.
εγωισμό τα λες, κι αυτός δε θεραπεύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου