Ο Κουρασμένος Επισκέπτης

Κάθε βράδυ, κοιτώ την Πόρτα.
Κλαίει, κάθε βράδυ οι ίδιοι λυγμοί,
ο ίδιος πόνος,
τα ίδια δάκρυα,
πόσο άραγε πονά;

Κανείς από τους Δυο σας δεν έρχεται να με
πάρει.
Μήτε Εσύ, μήτε Αυτός,
με φοβάται...
Πώς θα πάρει ένα κορίτσι που δεν έζησε;
Μόνο αγάπησε,
μόνο γράφει,
γράφει για ότι αγάπησε,
γράφει για να μη βαλσαμώσει τη ζωή.

Γράφει για να νιώσει τον Έρωτα!
Εσύ, τον φοβάσαι! Είναι πιο δυνατός
από Εσένα!
Από ότι μπορείς να δώσεις!

Αυτός, κοιτά την Πόρτα να γράφει...
Έχει πολύ Έρωτα ακόμη μέσα της,
πολύ αγάπη να δώσει.
Ίσως, αύριο βράδυ, να ξαναπεράσει
από την κλίνη μου.

Δε θα με πάρει Ποτέ!
Πάντα θα ανασταίνομαι στα όνειρά σου,
Πάντα θα σιγοψιθυρίζω στην Πένα...