Έζησα τότε

Μέσα από τη σκονισμένη αύρα του Νοέμβρη,
ξετρυπώνουν φωνές, ουρλιαχτά, κορμιά,
γεννούν ένα ξεχασμένο λόγο,
που τότε έβαψε με αίμα τα κόκαλα της δικαιοσύνης.
-
Η αθωότητα του φεγγαριού φώτισε μια βίαιη μάχη
ύψωσε τις ξεψυχισμένες φωνές των Παιδιών
γκρέμισε τα τείχη της Πολιτείας
που έδιναν κουράγιο, προστασία στην τότε ρημαγμένη παιδεία.

Τα τανκ σκότωσαν άγουρα κορμιά
γεμάτα φρεσκάδα, ελπίδα και αγώνα.
Ο Παναγιώτης, μπήκε μπροστά από τη Δανάη
καλύπτοντας με το χάδι του την τελευταία της ανάσα.

Στα συντρίμμια, στο μνημείο, υπάρχει ένα γράμμα…
Όλα τα υπόλοιπα πότισαν τη γη,
το βάρος της γενναιότητας το θάρρος, η αγάπη,
η ελπίδα, ο έρωτας, η πατρίδα, το όνειρο…χάθηκε.

«Έζησα για το σύνολο,
έζησα για την Πολιτεία
έζησα όμως και για εμένα ».