Η αιώνια φλόγα

Όλη η ποίηση είναι μια φλόγα σ ' ένα μόνο κερί,
κι εμείς, οι ασήμαντοι ποιητές, απλά τη διατηρούμε.

Με τα χρόνια το κερί λιώνει. Οι απλοί θνητοί, ρηχοί,
τη θάβουν, βιάζοντας τις λέξεις που με πάθος
λυσσομανάνε ψιθυρίζοντας αλήθειες.

Το κερί κατάντησε ένα νησί που πνίγεται από τα κύματα.
Η φλόγα, όμως, αρχίζει και φουντώνει.
Τα μικρά μας κύματα της δίνουν την πνοή που την αποτεφρώνει.

Για μια αγάπη πολεμάμε, μονάχα αυτή μας ανασταίνει,
ακόμη κι αν είναι στη σκόνη θαμμένη,
ο έρωτας ο πραγματικός, συνοδοιπόρος στο μονοπάτι,
αυτός μονάχα θα χύνει το μελάνι.

Το κερί δε λιώνει πια... Η φλόγα αρχίζει και χρυσώνει,
κι εμείς, πιστοί, ταπεινοί υπηρέτες της Τέχνης της Λυτρώσεως
παντοτινά θα λυσσομανάμε τα μικρά μας μυστικά.