παράλληλες κι οι δυο στη Χαριλάου Τρικούπη,
κάθετες κι οι τρεις στην Ακαδημίας :
είναι απορίας άξιον,
πώς μέσα σε τέσσερις δρόμους χώρεσε η ζωή μας;
Ό, τι πετάει, ό, τι κολυμπάει κι ό, τι έρπει
πέριξ των Εξαρχείων, διεκδικεί τη θέση του στον ήλιο :
πάσχει για το καθημερινό έπος,
αγωνιά για την οικεία οδύσσεια,
γιατί ο καθένας μας είναι ο ψυχοπομπός
ενός εφήβου που σπαράζει εντός του.
Εδώ η λίγο παραπέρα, κάθε ανώνυμη χειρονομία
επικαλείται με δέος τη χάρη της ιστορίας
κι ανά πάσα στιγμή, την ύστατη δικαίωσή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου