Σε κάθε χειμώνα κρύβεται μια ζεστασιά φτιαγμένη στα δικά μας μέτρα

Δε χιονίζει πια. Η νύχτα

ξεκουράζεται στη λευκότητα κάποιων σεντονιών 

στο σχήμα της πόλης.

Πίσω απ' το παράθυρο δεν είμαι μόνος.

Έχω μερικές στέγες, γωνιές φωτεινές,

και περνούν περαστικοί

με βιασύνη και πολλές τσάντες δώρων

σε αναζήτηση ενός δείπνου οικογενειακού.

Στο φως της νύχτας

τρεμοσβήνει το χιόνι. Τρεμοσβήνει

η οθόνη του κινητού. Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, 

να εκπληρωθούν τα όνειρά σου, 

δικαιοσύνη στον κόσμο, 

η διεύθυνση της τράπεζας εύχεται στους πελάτες της...

Τρεμοσβήνουν μηνύματα και ταξιδεύουν

με τις σύντομες ευχές τους

σ' αυτή τη θρησκεία της απόστασης.

Να τελειώσει η κρίση,

δημοκρατία, υγεία και την αγάπη των δικών σου, 

αύριο δεν θα γίνει αυτό που ο Θεός θέλει, 

αυτή η χρονιά είναι η δική μας και είναι γενναία, 

τόλμησε να γεννηθεί απ' αυτήν που έπεσε, 

σήμερα θυμάμαι εσένα.

Τρεμοσβήνει η ζωή, τα χρόνια τρεμοσβήνουν, 

οι ιστορίες, χαρτιά στον άνεμο, 

ξεριζωμένα δέντρα που περνούν 

στον άνεμο που περνά

όπως περνούν τα φύλλα και το χιόνι.

Ο ναυαγός χαμένος σ' ένα νησί

προσπαθεί να δώσει σήματα με τον καπνό

μία φωτιάς, ή ρίχνει

ένα μπουκάλι στη θάλασσα.

Στη μέση του πουθενά,

ενώ τα κύματα φτάνουν σαν αριθμοί

σε μια όχθη ηλεκτρονική,

επίσης πλησιάζω τη θάλασσα και στέλνω τα μηνύματά μου.

Με τα γένια μεγαλωμένα

και το πουκάμισο σκισμένο,

ξυπόλυτος στην άμμο ενός νησιού,

εξαρτημένος απ' το κυνήγι μου, το ψάρεμά μου και το δίκτυό μου, 

τίποτα δε λέω στους άλλους 

εκτός απ' το ότι είμαι εδώ, 

συνεχίζω ναυαγισμένος κάπου στον κόσμο 

και σημειώνω τις μέρες 

στον κορμό ενός δέντρου, 

να μην ξεχαστούν, 

ξεριζωμένες μέρες που περνούν με τον άνεμο, 

με τον άνεμο που επιμένει και ψιθυρίζει 

έπρεπε να μιλήσεις, 

έπρεπε να μιλήσετε 

γιατί σε κάθε χειμώνα 

υπάρχει μια ζεστασιά κατάλληλη 

φτιαγμένη στα δικά σας μέτρα.

Luis García Montero, 

Un invierno propio, 2011
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη