Μεταξύ θανάτου, φιλήματος, λάμψης και κραυγής

[θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος] Ενθουσιασμένη σ' ανακάλυψα Ανάμεσα σε παιχνιδιάρικες ψυχές νεκρών Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου Ολοι έλεγαν γι' αυτό το πλεονέκτημα που θα μου αποκαλύψεις Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία, μικρή Είναι τρόπος να υπάρχεις Οπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου Και κοιτάς έξω σαν ν' ακούς το κύμα Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα Αν πρέπει να ταχθώ Θα ταχθώ στη φαντασία Εδώ που είμαι βρέχει Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία Φέρεις την Kίνηση Τη μανία του πανικού Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας Απειλεί η αγάπη ακόμα Δεν ξέρουμε να λέμε σ' αγαπώ Χωρίς αλάτι στα χείλη Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δύο καθρέφτες Tι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου Για να μου αρέσεις τόσο πολύ Θέλω να σε φιλήσω Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος [η λάμψη θα μας συναντήσει όπως χορεύεις την κραυγή] Επιμένω να κόβω τα μαλλιά μου μόνος˙ Κυρίως από ζήλια Ισως επειδή δεν έχω βιώσει ακόμα παιδική ηλικία Σε κάθε απόπειρα επικοινωνίας Χάνω λίγο από τον εαυτό μου Ελα να με δεις κάποια στιγμή Η έκπληξη θα εμφανιστεί Δεν υπάρχουν διακοπές εδώ Χαρώ σε Dalston Χαρώ σε Μεταξουργείο Ψάχνω μια απάντηση Που δεν μπορώ να βρω ούτε σε σας Είμαι ακόμα κρυφά ερωτευμένος Με όσα γνωρίζω πως δεν συνέβησαν ποτέ Ενα βλέμμα μόνο Οταν θα καίγομαι Θέλω γαλήνια να με κοιτάς καπνίζοντας Κι ό,τι γεννήσεις μετά από μένα Ας μην είσαι εσύ που θα το μεγαλώσεις Μην μου ζητάς λέξεις Χρειάζομαι αντάλλαγμα σώμα ή ψυχή˙ Κυρίως σώμα Και νιώθω ευτυχισμένος Επειδή τίποτα δεν έχει ακόμα συμβεί Μια συμφωνία αναιρέσεων το άγγιγμά σου Τόση συντροφικότητα στον θάνατο Μα τόσος εγωισμός στην ανάσταση Δεν περιμένω να κρυφτείς Ξέρεις, θα έρθουν μέρες που θα ξαπλώνεις ανέμελα Μέρες που ό,τι έχουμε να πούμε θα το λέμε στον ύπνο μας Με τον τρόπο των πουλιών Για την ώρα όμως σαν ωκεανοί χωρίζουμε Αφθονοι ανάμεσα σε ηπείρους Καταδικασμένοι ποτέ να μην αναμειχθούμε ξανά Με μόνη ελπίδα κάποτε τα σύννεφα να σε βρέξουν πάνω μου Η λάμψη θα μας συναντήσει Οπως χορεύεις την κραυγή Εχουμε υπάρξει μαζί Κύματα σε θαλασσογραφίες Εχουμε υπάρξει Αμήχανες σιωπές μετά από εξεγέρσεις Εχουμε υπάρξει μαζί Με άσπρα πρόσωπα σε ανάσες που δεν κατεβαίνουν Εχουμε υπάρξει Ερωτευμένοι και με άλλους Κι αν δεν φύγουμε μαζί Τουλάχιστον θα ξέρουμε πως κανείς δεν έμεινε πίσω Δεν θα γράψω ξανά από απόσταση Οσα θα ήθελα να σου πω με τα μάτια Αν μη τι άλλο δεν μπορούμε παρά να υπάρξουμε μαζί Και σε ό,τι είναι έτοιμο να ανθίσει Απλώς είναι που για την ώρα Διανύουν μια παράξενη περίοδο της ζωής μας τα φιλιά μας http://www.poema.gr/poem.php?id=465