Ο ορισμός της ποίησης

Ο ορισμός της ποίησης

στη μνήμη του Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Υπάρχει ο θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο πριν την εκτέλεση

είδε τον ήλιο να υψώνεται  πίσω από το κεφάλι του στρατιώτη

Και τότε είπε:

- Παρόλα αυτά ο ήλιος ανατέλλει…

Πιθανόν αυτή να ήταν η αρχής του ποιήματος/

Να θυμάσαι τα τοπία

πίσω από τα παράθυρα των δωματίων των γυναικών,

πίσω από τα παράθυρα στα διαμερίσματα των συγγενών,

πίσω από τα γραφεία των συνεργατών.

Να θυμάσαι τα τοπία

πίσω από τους τάφους των ομοϊδεατών.

Να θυμάσαι

πόσο αργά πέφτει το χιόνι,

όταν μας καλεί ο έρωτας.

Να θυμάσαι τον ουρανό,

που απλώνεται πάνω στην υγρή άσφαλτο,

όταν μας θυμίζουν την αγάπη προς τον πλησίον.

Να θυμάσαι

πως σέρνονται πάνω στο τζάμι οι θολές σταλαγματιές της βροχής,

παραμορφώνοντας τις αναλογίες των κτιρίων,

όταν μας εξηγούν τι πρέπει να κάνουμε.

Να θυμάσαι

πως πάνω απ’ την αφιλόξενη γη

σβήνει τα τελευταία απλωμένα χέρια

ο σταυρός.

Μια φεγγαρόλουστη νύχτα

να θυμηθείς την μεγάλη σκιά,

που έπεφτε από ένα δέντρο ή έναν άνθρωπο.

Μια φεγγαρόλουστη νύχτα

θα θυμηθείς τα μεγάλα κύματα του ποταμού,

που λάμπουν θαρρείς κι είναι πτυχές φορεμένου παντελονιού.

Και την αυγή,

θα θυμηθείς τον δρόμο,

από τον οποίο θα σε οδηγήσουν οι φρουροί.

Να θυμηθείς

πως ανατέλλει ο ήλιος

πάνω από τους ξένους σβέρκους των φρουρών.

1959

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

Определение поэзии

памяти Федерико Гарсия Лорки

          Существует своего рода легенда,

          что перед расстрелом он увидел,

          как над головами солдат поднимается

          солнце. И тогда он произнес:

          "А все-таки восходит солнце..."

          Возможно, это было началом стихотворения.

     Запоминать пейзажи

        за окнами в комнатах женщин,

        за окнами в квартирах

         родственников,

        за окнами в кабинетах

         сотрудников.

     Запоминать пейзажи

        за могилами единоверцев.

     Запоминать,

        как медленно опускается снег,

        когда нас призывают к любви.

     Запоминать небо,

        лежащее на мокром асфальте,

        когда напоминают о любви к ближнему.

     Запоминать,

        как сползающие по стеклу мутные потоки дождя

        искажают пропорции зданий,

        когда нам объясняют, что мы должны

        делать.

     Запоминать,

        как над бесприютной землею

        простирает последние прямые руки

        крест.

     Лунной ночью

        запоминать длинную тень,

        отброшенную деревом или человеком.

     Лунной ночью

        запоминать тяжелые речные волны,

        блестящие, словно складки поношенных

        брюк.

        А на рассвете

     запоминать белую дорогу,

        с которой сворачивают конвоиры,

     запоминать,

        как восходит солнце

        над чужими затылками конвоиров.

1959

http://samizdatproject.blogspot.gr/2011/12/blog-post_27.html