Παραμύθι

Κλεισμένος στο Οχυρό σου

ξεπροβάλλεις σκοτεινός πριν απ' τον Ήλιο

στο μπαλκόνι της Επιβολής σου

με τον στρατό των αρσενικών σου γοήτρων

παραταγμένο σ' όλη την εμβέλεια

του κύκλου ασφαλείας σου.

Οι στρατιώτες σου ξάγρυπνοι κι εντοιχισμένοι

στα δομικά υλικά της Κυριαρχίας σου

δεν ξέρουν τί περιμένουν

καθώς υπόγεια έρχομαι

αρχαίο σκαπτικό που αναμοχλεύει

τα εδάφη του Εαυτού σου.

Ο θηλυκός στρατός μου

πνίγει τα τείχη σου

αγκαλιάζοντας με νύχια

τα κορμιά των μαχητών σου

τυλίγοντας με πλεξούδες

τα πόδια, τα χέρια, το μυαλό τους.

Επιμένει η μανία σου για επίθεση,

για έλεγχο, για αυτοπροστασία.

Οι σκέψεις σου σμήνη άγριων πουλιών

επιτίθενται στις αγέλες της εμμονής μου.

Η Ψυχή σου εκείνος ο αντάρτης άγγελος

που δεν διαπραγματεύεται.

Η Φύση μου εκείνη η σταθερή ηρεμία

που δεν εγκαταλείπει.

Πολλαπλασιάζομαι.

Συμπυκνώνεσαι.

Σκληρό Υλικό μ' έναν πυρήνα

που δολοφονικά ηλεκτρίζει.

Φέρω φορτίο

που σμίγει με τα ηλεκτρόνια των κεραυνών σου

η Δύναμή σου ενισχύεται

με τη δική μου.

Επιδιώκεις Συμμαχία.

Συμφωνώ στη Συνύπαρξη.

Τα δοκάρια που στηρίζουν το μπαλκόνι σου

μεταγγίζονται υλικό απ' τη σάρκα μου,

στο αρχοντικό σου ρούχο

κλωστοποιείται κάθε ίνα με μία φλέβα μου.

Δεν υπήρξαμε άγνωστοι ποτέ

σε κάθε σύγχρονο όνειρο

σε κάθε αρχαίο που έχουμε παραμύθι

κυκλώνουμε ο Ένας τον Άλλο

σε δύο πλεγμένους κύκλους απείρου

όπου όλοι οι Άντρες είσαι Εσύ

κι Εγώ κάθε μορφή Θηλυκότητας

που κυοφορεί τις Δύσκολες Ευτυχίες σου.

 http://pavlidoykakia.blogspot.gr/