Aγάπη μου
σε κλέβουν οι δρόμοι των πόλεων και τα δένδρα - ερημίτες που προσεύχονται τις νύχτες στα πάρκα, βαστώντας στα κλαδιά τους τον ύπνο των πουλιών.
Τα βήματά σου αέρινα τρέχουν να προλάβουν της ψυχής σου τ΄ αναφτέριασμα σαν τα πλανεμένα φύλλα των χειμωνιάτικων καιρών.
Νήματα σε υψώνουν σε μεθυσμένες πολιτείες κόσμων νοητών.
Κι εγώ, στα βιοτικά μου φλυαρώντας στα "εκ συναρπαγής" σου στέκομαι ως ξένη. Στο κατώφλι μας απλή σε καρτερώ, για να κλείσω πίσω μας την πόρτα. Στην ποδιά μου θα μαζέψω χρυσοποίκιλτες στιγμές των δικών σου σιωπών.
2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου