Ειχαμε εναν φεγγαροπαρμενο εναν οκνο της μερας αποκυρηγμενο οχι επικυρηγμενο, δεν ειχε νομος τετοιος γραφει ακομη γι αυτους τους ακληρους. Οταν η γεμιση τον αφιονιζε γινονταν δρακος τρομερος και στων αρχοντων τις καρδιες αυπνες αφηνε τις συνειδησεις. Ολες τις αλλες μερες ακουγε ειδησεις και συζητησεις και φωνες και λογια αλλα γι αυτον τον λιγο αλλα για κεινους που τον κοσμο κυβερνουν. Μα λιγο λιγο ξαναγεμιζε ο δισκος με κεινο το αργυρο το χρωμα το απαλο οπου σε προκαλει ν απλωσεις να τ αγγιξεις σαν κατι που χασες πολυτιμο ακριβο. Μια τετοια μερα λιγο πριν γεμισει στην ερημια μεσα απ τα δεντρα ο φτωχος γονατιστος παρακαλουσε να τον παρει γιατι δεν ενοιωθε τι σχεση εχει αυτος. Πως γινεται λοιπον ν απολογιεται να συνταραζεται αυτος να λιωνει να μην αλλαζει τιποτα να μην τελειωνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου