ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Στον Ροζέ Μυνιέ

Γεννημένη στο χείλος κάποιου ωμόπλινθου
σε μια γωνιά της μεσαυλής,
φύλλο χλόης αγωνιστικό
κόντρα στον αέρα και στο φως
φως και αέρας η ίδια όντας.

Διαύγεια αιχμηρή
με μύτες που το έχουν πάρει απόφαση,
χυμός σθεναρός για να γίνει διαφάνεια:
πάνω από διάφεγγους μίσχους
στιγμιαία σμαράγδια.

Στάχυ δροσιάς,
απ’ την πέτρα στάζεις
ωσάν θαυμαστικό.

Παύεις να γεννάς,
είσαι χιλίων ετών και ενός λεπτού
και κάθε μέρα η πρώτη μέρα του κόσμου.

Είσαι λίγος αέρας
και μια σταγόνα ήλιος·
είσαι βλεφάρισμα.

Και χορεύεις δίχως να κινείσαι,
κυματιστή καθώς γαλήνη
στου ανέμου μέσα την παλάμη.

Δέσμη γυάλινων δοράτων και σπινθηροβόλων,
γήινη θέληση που έγινε αχτίδες,
μάλλον φως παρά χλόη μα και πιο πολύ από φως
μι’ απτή αναθυμίαση καθόλου αγγιγμένη:
της στιγμής το σώμα το αιφνίδιο.

Τον κάλυκά της η ώρα ανοίγει,
καθηλώνεται το μεσημέρι·
γράφω σ’ ένα τραπέζι, σταματάω,
ακούω τη σιωπή του ξύλου,
κοιτώ την πράσινη ανταύγεια, να μισανοίγει ο χρόνος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.