Στο ύψος μιας γαλήνης αοράτου…
Το κάθε κύμα είναι πρόβατο της θαλάσσης
Βελάζουν οι πραγματικότητες
Α ρε κόσμε μπερδεμένε, χάνεται ολοένα η αξία σου
Μελετώ πώς να ρίξω τα ζάρια
Στον αυγινό αέρα η αναπνοή μου είναι ατόφια προσευχή
Πόσο ιεροφάντης υπήρξε και απόψε ο καημός μου!
Ζουλιγμένο το φρούτο ζουλιγμένο και το καημένο μου τ’ όνειρο
Υπήρξες λυπημένος μικρό μου
Σε στόλισαν οι στίχοι κι η ανάμνηση
Αφουγκράζομαι μες την σιωπή
Δρασκελώ ένα ύψος θανάτου
Φταρνίζομαι μες την συντέλεια
Η σκέψη μου θα παρασύρει φουντωμένες κακεντρέχειες
Πέρα για πέρα…
20/7/2024
Σκηνικό λαλίστατου πολέμου…
Καλώς δηλωμένο το φως λούζει τα άλογα λευκά και πιο ωραία κατορθώνει
να είναι, μες το λαύρο μεσημέρι
του Ιουλίου.
Όλα τα αισθήματα κι η περηφάνια σε παράταξη. Χλιμιντρούν
Των παθών οι διακυμάνσεις, σφρίγος και ανάταση.
Τούτο είναι το επικό φωνήεν, όπως μια ζωγραφική που έδωσε
ό,τι είχε πια να δώσει κι αυτοκτόνησε
ο δυστυχής ζωγράφος.
(θέλω να πω: πάντα στο ακραίο πάθος όλα στεφανώνονται…)
Όπως μαντεύω την κατάσταση, το ποίημα
είναι σαν ένας μηρυκασμός που νιώθεις καλοκαίρι και μυρίζει
χιόνι
κάπου μέσα του και όμως…
(Περίεργα που γράφω όταν είναι να διηγηθώ!)
Λες και θα σώσει κάτι την κατάσταση. Πάντως
Αφουγκράζομαι λαλίστατα τζιτζίκια
και ενός, ‘σα πέρα, όνου το μουγκάνισμα
Μεσημεριού κρατούντος
ζωηρά η πολυτέλεια!
21/7/2024
Στην παραλία που οι αθωότητες είναι…
Συστατικό της ευτυχίας το πάθος.
Μπορεί και ανασκευάζει τα γραμμένα ως αλλιώς
να διαβαστούνε μετέπειτα.
Όμως πώς να την πεις την χαρά εάν δεν είναι εκπεφρασμένη
στα μάτια μέσα των παιδιών, σαν καθαρός ύμνος
που αγγίζει το φως.
Παιχνίδια πάνω από την θάλασσα
αιώνια δώρα- ό,τι κατέχω είναι άτσαλες παρομοιώσεις· πάντα κανένα κέρδος δεν αγάπησα·
Ήρθα στην φωταγώγηση που μέσα της σεμνύνονται οι βωμολόχοι
και ψάχνουνε σανίδα σωτηρίας να πιαστούνε.
Σκάζει το κύμα στην ακτή, το δροσερό νεράκι αφήνει να ξεδιπλωθούν τα παραμύθια
στο ακρογιάλι στέκονται ξανθές νεράιδες
χαμογελούν στον πράο ήλιο των αιώνων.
Μελαγχολία μου γκρεμίσου τώρα
το ποίημα είναι ένα ξυλόγλυπτο βαρύτιμο
σπρώχνω ‘σα πέρα όλες τις ατασθαλίες
στα μάγουλά σου άναψε τρανή φωτιά
οι αθωότητες σου περισσεύουν και τις λέω στήνοντας με προσοχή
τις λεξούλες μου…
Άγιοι Ανάργυροι 21/7/2024
Εξοστρακισμός…
Στο ειλικρινές μελάνι η υγεία μου.
Κορυφώνονται πάθη και επιδιώξεις παράφορες.
Μαντεύω μια Στιγμή που όλα τα περιέχει.
Πόσο είναι παρατεταμένος αυτός ο περιεκτικός λόγος του Τίποτα!
Μετακινώ την φαντασία μου να δει τα γεμάτα φεγγάρια.
Μάλλον πια δεν με ενδιαφέρουνε.
Σκάβω σε ορυχεία νοημάτων.
Μου φαίνεται παράξενος ο κόσμος.
Τον μαθαίνω στην πικρή του διάρκεια.
Ήδη συμπίπτουν μέσα μου όλες οι θρησκείες.
Νιώθω πια επικίνδυνος για την σιωπή που έχω κατακτήσει.
Είμαι ο θαυμάσιος απόντας που επάνω του παίζει τα ζάρια της η Τύχη των λέξεων…
Θα με εξοστρακίσω….
Διάκοσμος και τρόπος του καλοκαιριού…
Λιακάδα και λιακάδα και ανέφελος ασύνταχτος ουρανός·
Τα δέντρα παίζουν την κατάφαση στα δάχτυλα, είναι
σαφέστερα των ανθρώπων
Και κινούνται νευρικά στον απόηχο μιας αδιατάραχτης παρουσίας.
Ίσως είναι μια κοσμοθεωρία αυτό
καλώς και σίγουρα εδραιωμένη.
Μεσημεριάζει. Συμπίπτουν οι ηλιαχτίδες με τις νότες που δεν καταγράφηκαν
Στην παρτιτούρα των ερώτων.
Το καλοκαίρι επουλώνει τις πληγές του Σύμπαντος.
Γράφω ανατινάζοντας την κραταιή γαλήνη.
Ο φθόγγος της μουριάς λιγώνει την ορθογραφία των πιστών.
Το θρόισμα των φύλλων ξεκινά να είναι νέα θρησκεία.
Έλα από την σκοτεινή κερκόπορτα και ξεμαντάλωσε όλες τις ακόμη αντιστάσεις.
Κινούμαστε από φόβο κι από υποψία.
Μια μέρα θα αφήσω πίσω μου τις τολμηρές θελήσεις και θα γίνω
Ένας καλόγερος που ρίχνει κι άλλο λάδι στην φωτιά των ξεχασμένων
Ερωτηματικών…
Τόσο ιεροφάντης ο αέρας που μ’ εξαφανίζει…
Πολλοί τρόποι κάτι να πεις και άλλοι τόσοι, αποστηθίζοντας την λύπη σου, σεμνά να σωπαίνεις.
Επικίνδυνος είναι ο επηρμένος που στέναξε
Κάτω από την ευτυχία των άστρων, μεγαλώνοντας
Τον ουρανό κατά κάτι. Φούσκωσε κραυγαλέα το στήθος του, ροκάνισε
Την αίσθηση όσο να κόβει
Την σάρκα πριν να γίνει ασθενική.
Ντροπαλός εγώ και νυστάζω κάτω από την απέραντη νύχτα. Με βομβαρδίζουν τα κραδαίνοντα την σπάθα λεξιλόγια. Α πάνοπλε αέρα που τρέπεις σε φυγή την βέβηλη μελαγχολία μου! Στο πρόσωπό σου αποτυπώνεται το ιερό μαρτύριο. Χωρούν οι αντιθέσεις στον ατέρμονα Χρόνο. Στύβω το φρούτο του πόθου και ο έρωτας απλώνεται μπροστά μου σαν
Λιμνοθάλασσα, όλη η πλάση τέλεια καταγραμμένη.
Ορέγομαι μόνο την γεύση των φιλιών, το απαλό ξεδίπλωμα κάτω από το φεγγαρίσιο φως στο ακρογιάλι
μυρίζει φιλοδοξία το οριζόντιο χωράφι, ποντάρω σε κείνα που ποτέ μου δεν είχα, έχω μια καλοσύνη που περίσσεψε απ’ τους αιώνες, μια θαλερή ευθύτητα που συντονίστηκε με όλα τα ακριβά που αγαπώ…
22/7/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου